Bir karara varırken, aslında bir yanıta değil; yüzlerce yanıttan örülmüş bir dokumaya varırız. Bu dokuma; niyetle, sezgiyle, hisle ve duyumsamayla ilmek ilmek işlenir.
Ve bazen… Aldığımız kararın “asıl doğru”yu teğet geçtiğini hissederiz. İçimizde ince bir sızı üzere kalan bu his, birden fazla vakit baht kavrayışımızdaki eksikliklerden doğar.
Tasavvuf niyeti, yazgı ve kazayı birbirinden ayırır.
Kaza, ezelde kararlaştırılmış olandır. Şimdi dünyaya gelmeden evvel, hangi hayatı yaşayacağımız, hangi dönemeçlerden geçeceğimiz, hangi kente taşınacağımız çoktan yazılmıştır.
Kader ise; o yazgıyı nasıl yaşayacağımız, o dönemeçlerde nasıl yürüyüp ne hissedeceğimizdir.
Yani kaza mukadderdir; yazgı ise muallaktır.
Kader, insanın cüz’i iradesiyle şekillenir.
Bir kararı ele alalım: İş değişikliği ya da kent değişimi. Gideceğiniz yer, kaza gereği çoktan belirlenmiştir. Lakin o kentte neye üzülüp neye sevineceğiniz, kimlerle karşılaşıp nasıl büyüyeceğiniz sizin yazgınızdır.
Ve yazgınız, ruhsal dayanıklılığınızla, içsel derinliğinizle, manası çağırma biçiminizle şekillenecektir.
Son vakitlerde sıkça duyduğumuz şu cins telaffuzlar:
“Evrende sonsuz mümkünlük var, sen hangisini çağırırsan onu yaşarsın”
Bizi birden fazla vakit içten içe tüketen iki tuzağa sürükler:
Ya “keşke”lerle örülü bir pişmanlık…
Ya da “her şeyi denetim edebilirim” yanılgısı.
Oysa, hakikat daha sade ve daha derindir:
Hayatınızda bir karar vermeniz gerekiyorsa, bilin ki o karar çoktan alınmıştır.
Şimdi yapmanız gereken şey; tevekkülle ve şuurla o kararı yaşamak.
Arkanıza yaslanın, derin bir nefes alın.
Yaşadığınız ve yaşayacağınız her şeyin, size özel yazılmış bir öğreti olduğuna inanın.
