Sanat terapisi süreci, terapist ile danışan ortasında inanca dayalı, destekleyici ve yargılayıcı olmayan bir münasebetin kurulmasını gerektirir. Terapist, danışanın oluşturduğu sanat eserlerine sadece estetik bir gözle değil, danışanın içsel dünyasının bir yansıması olarak bakar. Bu bağlamda terapistin yorumu değil, danışanın kendi yorumları ön plandadır. Terapist sadece bu sürece eşlik eder, gerekli gördüğünde yansıtıcı sorularla süreci derinleştirir.
Terapist-danışan bağlantısı, sanatın dönüştürücü gücünü aktif kılacak bir alan sağlar. Danışan bu inançlı alanda kendini tekrar inşa etme talihi bulur. Terapistin empatik yaklaşımı, sanatsal tabir sürecinin açığa çıkardığı hislerin kabul edilmesini kolaylaştırır. Bu nedenle sanat terapisti sadece sanat bilgisine değil, ruhsal süreçlere dair güçlü bir kavrayışa ve etik farkındalığa da sahip olmalıdır. Bu münasebet sayesinde danışan, sırf iyileşmekle kalmaz, birebir vakitte kendini daha güzel tanıma ve içsel kaynaklarını keşfetme seyahatine da çıkar.
