“Bazen aç olmadığım hâlde yiyorum. Bazen acıktığımı fark etmiyorum bile. Aynaya baktığımda kendime karşı acımasızlaşıyorum. Kendimi bazen yemezsem denetim etmiş üzere, bazen yersem hatalı üzere hissediyorum.”
Bu yazı tam da bu içsel karmaşaya tanıklık edenler için. Zira yemek, sırf vücudu değil, zihni ve hisleri da doyurmakla ilgili.
Beslenme davranışları birçok vakit yalnızca fizikî açlıktan beslenmez. Yalnızlık, öfke, dert, suçluluk, sıkılma üzere hislerle başa çıkmanın yollarından biri olabilir yemek yemek ya da yememek. Kimi vakit da “iyi hissetme”, “başarı”, “kontrol”, “güçlü olma” üzere manalar yüklenebilir bir tabağın içindekilere.
Yeme bozukluğu dediğimiz şey, birden fazla vakit tam olarak neyin “bozulduğunu” bilmeden yaşadığımız bir bağlar ağıdır: vücutla, açlıkla, doyumla, utançla ve beklentilerle kurulan karmaşık bir ilgi.
ACT yaklaşımına nazaran, bu alakada emel “doğru yemek yemek” değil; yeme davranışlarının gerisindeki içsel tecrübelere alan açabilmek, onlarla savaşmak yerine onları tanımaya istekli olmaktır. Bu süreçte kişi, yalnızca yeme davranışını değil, hayatla kurduğu ilgileri de yine şekillendirme hamaseti gösterir.
Terapi bu noktada bir diyet listesi sunmaz lakin kendi vücudunla, hislerinle, değerlerinle tekrar tanışman için bir alan açar: “Bedenim yüksek doz besin ile neyi sakinleştirmeye çalışıyor?”
