Kendileri ile sükûnete kavuşasınız diye, sizin için tipinizden eşler yaratması ve aranızda bir sevgi ( meveddet) ve merhamet var etmesi de onun (varlığının ve kudretinin) kanıtlarındandır (Rum mühleti /21).
Sevgi için “meveddet” sözü kullanılmış. Muhabbet, kalbimizde hissettiğimiz sevgi iken meveddet; hislerin fiillerle gösterilmesi manasına geliyor. İbn Arabi şöyle der: “Yaratman üzere, sevgin de daima yenidir benim için”…. Hayatta, durağan olana yer verilmemiş. Hareketli, her ” AN” değişen ve dönüşen bir sistemin için durmak, yaradılışa isyan etmek üzere… Sevginin de dereceleri var… Ve Allah, sevgimizi göstermemiz gerektiğini ayetlerle söyleyecek kadar latif bir yaradan…
Allah diyor ki: partnerlerinize sevginizi sırf kelamla değil; birebir vakitte fiillerinizle gösterin. Kalpteki sevgi, aksiyonlarla zuhura gelmedikçe; durağan bir şeye dönüşür. Ruhsal olarak bizi Allah’ın sevmesi hali de, her an yine olur zira…. Yedi mahalleye ziyanı dokunan bir berbatın, sonraki sabaha uyanması değil mi ki Allah”ın rahmeti…. Bana, beni sevdiğini söyleyip, günlerce aramıyorsa, bu sevgi değildir. Ya da sevgi bu türlü birşey değildir. Tahminen sevginin derecesi düşüktür. Yeni yeni ud çalmaya çalıştığım şu günlerde şunu farkettim; tam sesler ortasında dokuz tane “koma” dedikleri farklı sesler var. Hepsinden çıkan ses değişik. Sevginin de farklı komaları var. Kabadan, latife hakikat gönüle daha kolay ulaşan, kalpleri coşturan cinsine duyduğumuz hasretle birlikte sevgiyi daha alt düzeylerde yaşayabiliyoruz.
En alt düzeyi de kendi çıkarların için, gururun okşansın diye sevmek…. Çok katkılı, bozulmuş, iğreti kalmış, tadı tuzu yok bir sevgi bu…. Pekala bu haliyle sevginin cürmü ne… Sen yanlışsız notaya basmaz, yârin gözlerine bakmazsan, sevme potansiyellerini hapsederden, Hâkim ne yapsın(?)…
