Ruhun, dünyaya gelişinden itibaren bir “görülme” muhtaçlığı vardır. Kendisini, ömür üzere kısa bir vakit diliminde aşikâr edememesi ve buna bir lisan bulmak için yollar araması ise sancılı bir sürece işaret eder. Bu nedenle ruh, hem bilinmek hem de birebir oranda saklanmak isteyen çift taraflı doğasıyla işleri daha da karmaşık hâle getirir.
Takipçi sayısı, banka hesabındaki doluluk, meslek basamakları, yeknesak ve içtimai bağlantılar, tefekkürsüz ibadetler ve dış odaklı fakat hakikatten uzak bir hayat biçimi; ruhu, bir bebeği pışpışlarcasına süreksiz bir tatminle avutabilir. Bu kayıt altına alınmış dünyevi kazanımlar, ruhun müstakil, hür ve sonsuz tabiatını durdurmaya yetmese de, bir süre için dünyanın sermayeleri ortasında süreci yönetim eden bir makina üzere fonksiyoneldir.
Ancak, biyolojik yaş ilerledikçe – ki bu birtakım bireylerde daha erken ya da daha geç gerçekleşebilir- sahip olunan dünyevi birikimler içimizdeki boşlukları doldurmaya yetmemeye başlar. Nasıl ki herkesin kendi hassasına uygun maddi ve manevi gereksinimleri varsa, ruhların da farklı farklı talepleri vakitle gün yüzüne çıkar.
Bu sıkışmışlık hissi ekseriyetle iki temel sebepten kaynaklanır: Birincisi, içinde bulunulan ortam, beşerler ya da hareketler bireyi yormakta ve tüketmektedir. İkincisi ise, görünürde her şey yolunda olmasına karşın, ruh kendi varoluşunun daha yüksek bir mertebesine çağrılmaktadır. Bu davetle birlikte bir şeyler aykırı gitmeye, güçler düşmeye; hem bedenen hem de zihnen ağır bir yorgunluk hissi baş göstermeye başlar.
Böylesi vakitlerde, kişi artık yalnızca “görülmek” değil; derinden “hissedilmek” ister. Ruhuna yeterli gelmeyen, samimiyetten uzak, menfaat asıllı bağlantılar, görünürlük sağlasa bile, ruh bu yapay teması elinin karşıtıyla iter.
Artık ruhun sesine kulak verme vakti gelmiştir. Çünkü, buyruğuna âmâde olacağımız bir yapının karşısında boynumuz kıldan incedir. Zira ölümsüz olan, muktedir olan, hür ve coşkun olan, sonsuz potansiyellere sahip ve hiçbir şeyle kayıt altına alınmayan sadece O’dur.
Eğer içiniz sebepsiz yere sıkılıyor, hayat eskisi kadar tat vermiyorsa; sahip olduğunuz imkânlar artık size sevinç getirmiyorsa, bu ruhun size gönderdiği bir davettir. Ruh şöyle fısıldar:
“Sana hak ettiğin daha hoş bir şeyi vadediyorum…”Yeter ki bu çağrıyı duyabilelim ve yürek edebilelim.
