Zor Bir Çocukluktan Sonra Yetişkin Bağlantılarında Ne Olur?
Çocukluk, sadece hayatın birinci yılları değil; birebir vakitte insanın dünyayı, bağlantıları ve kendini anlamaya başladığı periyottur. Bu periyotta sevgi, inanç, görülme ve korunma üzere temel muhtaçlıklar gereğince karşılanmadığında, bu eksiklikler yetişkinlikte bağlarımızda farklı biçimlerde karşımıza çıkabilir. Pekala, güç bir çocukluktan gelen biri, yetişkinlikte bağlarda neler deneyimleyebilir?
Güvende Hissetmekle Mücadele
Çocukken gereğince korunmadıysak, yetişkinlikte bir diğeriyle kurduğumuz yakınlık bile tehdit üzere hissedilebilir. Bu, birçok vakit şuurlu değildir. Bazen çok seven biri uzaklaşmak ister, bazen bağa başlamak korkutucu gelir. İçten içe “Ya beni bırakırsa?”, “Ya gereğince güzel değilsem?” üzere niyetler inanç hissini zedeler.
Yakınlığa Duyulan Hasret ve Birebir Anda Kaçınma
Zor bir çocukluk geçiren bireyler çoklukla iki kutup ortasında gidip gelir: Yakınlık kurmaya yönelik güçlü bir istek ve bu yakınlıktan kaçma eğilimi. Kimi vakit biriyle yakınlaşmak huzur verirken, birebir yakınlık fazla gelmeye başlar. İlginin ağırlaştığı yerde, “boğuluyorum” hissi belirebilir. Bu bir çelişki değil; bir vakitler yakınlığın incittiği bir sistemin doğal yansısıdır.
Aşırı Sorumluluk ve Kendini İhmal
Bazı bireyler, çocukken ebeveynlerinin duygusal muhtaçlıklarını üstlenmek zorunda kalır. Bu “ebeveynleşmiş çocukluk”, yetişkinlikte de münasebetlerde sorumluluğu fazlaca üstlenmeye yol açabilir. Karşı tarafın muhtaçlıklarını düşünmek, duygusal dengeyi sağlamak için çabalamak, kendi gereksinimlerini art plana itmek üzere örüntüler gelişebilir.
Güvensizlik ve Daima Onay Arayışı
Sevilmeye dair temel bir kuşkunun yerleştiği bir çocukluk sonrası, yetişkinlikte sevildiğinden emin olma muhtaçlığı ağırlaşabilir. Bu da bağlantılarda daima “Beni seviyor musun?”, “Kızdın mı?” üzere sorulara, sessizlikte kaygılanmaya, ya da ufak uzaklaşmaları terk edilme olarak yorumlamaya neden olabilir.
Tetikleyicilerle Baş Etmek
Zor bir çocukluk geçmişi olan bireyler için birtakım ilgi durumları “fazla tanıdık” olabilir. Soğuk bir bakış, geç gelen bildiri, yüksek bir ses… Tüm bunlar çocukluktan tanıdık gelen yaraları hatırlatabilir. Kimi vakit bugünün bağıyla ilgisi olmayan bu tetiklenmeler, kişinin geçmişine dair bir iz taşır.
Peki Bu Ne Manaya Geliyor?
Zor bir çocukluk, ilgilerde zorluk yaşayacağımızın “kaderi” değildir. Lakin geçmişimiz, bugünümüzü manalandırmak için güçlü bir bağlam sunar. Bu örüntüler kişinin hatası değil; yalnızca bir vakitler işe yarayan baş etme yollarının bugündeki izleridir. Terapi, bu izleri fark etmek, tekrar manalandırmak ve bugün için daha fonksiyonel yollar keşfetmek için inançlı bir alan sunar.
Her alaka bir aynadır. Bazen kendimizi, bazen çocukluğumuzu, bazen de güzelleşmeye açık bir yanı görürüz o aynada. Ve bu aynaya bakarken yalnız olmak zorunda değiliz.
