Bir adam, çok hoş bir bayana âşık olmuş. Methiyeler dizerek aşkını ilan etmeye karar vermiş. Bayan, uzun uzun dinledikten sonra gülümsemiş ve şöyle demiş:“Şu karşıdan kız kardeşim geliyor. O, benden çok daha güzel.”
Adam, bu sözleri duyar duymaz ardını dönüp gelen kız kardeşe bakmış. O anda bayan, adamın ensesine sert bir şaplak indirivermiş ve demiş ki:“Daha hoşunu duyduğun anda gerini döndün. Sen, aşkın ne olduğunu dahi bilmiyorsun ki!”
İnsanların içinde bulunduğu duruma bir isim koymak bazen rahatlatıcı gelebiliyor. Genel olarak bir davranışı ya da hali istikrarlı bir biçimde devam ettirdiğimizde, vakitle bu durum kronikleşiyor.
Bazen bana soruyorlar: “En çok hangi tip hastalarla çalışıyorsun?” diye. Depresyon, anksiyete, kişilik bozuklukları vb. durumlarla diye yanıt veriyorum fakat düşündüğümde fark ediyorum ki ben, aslında insan olma seyahatinde olanlara eşlik ediyorum. Kendi iç dünyasına bakma hamaseti gösterenlere, hayatın manasını süreksiz şeylerde bulamayınca sorgulamaları ve rahatsızlık hissi artanlara…Ve bazen de, bu “daha fazlasını” terapide de bulamayacağını anlayan birinin hayal kırıklığına yârenlik ediyorum. Zira biliyorum ki, gidiş yolu yanlışsa, sonuç her vakit yanlış oluyor.
“Dahası”na ulaşmanın aşk olduğunu sanan ve dönüp gerisine bakan birinin, yitip giden şeyin peşine düşmesine gönlüm razı değil. Çalışma formum de…Denklem aslında çok kolay: Bir şey bitiyorsa, daha fazlasına sahip olsanız da biter. Lakin şayet hissedilen şey gerçek bir aşk ise, gönül kabı dolar taşar… Lakin, kap genişler, genişler ve daha fazlasını almaya hazır hale gelir.
Bir kuş, gökyüzünü ne kadar kanatlarıyla ölçebilir ki?
