Geçmez sanırsın, geçer.
Bitmez sanırsın, biter.
Bin inkılâba bir vasıta olur rüzgâr…
Hayat, durmaksızın akan bir ırmak üzere değişim ve dönüşümle örülüdür. Tabiatın ritmi böyledir; hiçbir şey sabit kalmaz. Fakat insan, kimi vakit yaşadığı birtakım durumları mühürlenmiş üzere tecrübeler. Güya o hal hiç bitmeyecek, o sıkışma hiç geçmeyecekmiş üzere gelir. Bilhassa tekrarlayan döngüler, bu duyguyu daha da pekiştirir. Meğer tekrar, öğrenilmemiş bir şeylerin hâlâ orada durduğuna, hâlâ görülmeyi beklediğine işaret eder.Tekrar, fark etmeye çağıran bir işarettir birçok vakit.
“Nasıl olsa her şey geçiyor” diyerek avutabiliriz kendimizi. Lakin değişim, yalnızca vakitle değil; niyetle, yönelimle ve aksiyonla mümkün olur. Güçlü olan niyetten çok, istikamet verdiğimiz niyettir. Bu niyetin içinden filizlenen küçük ancak istikrarlı adımlar, bizi içsel dönüşüme hazırlar.
“Kendimi seviyorum, olağanüstü bir insanım” üzere olumlamalar, bir yaşantıya kök salmadıkça havada kalır. Kişi, şayet bu kelamların altını dolduran bir kıymet sistemi, bir istikamet ve bu doğrultuda aksiyonları yoksa; kendini sevmekte de zorlanır.
Çünkü insanın kendini sevmemesi, her vakit bir eksiklikten değil; Yaradan’ın sende gizli olan kaç hoşlukları bilip, onları ortaya çıkarman için kalbine yerleştirdiği o ince sıkışmadan da kaynaklanabilir.
Eğer şu an kendinizi sevmekte zorlanıyorsanız, bu da bir lütuftur. Zira bu, Yaradan’ın sizi şimdi tamamlanmamış ancak çok değerli bir eser olarak sevdiğinin göstergesidir.
