Kaygının Vücutta Yankısı: Panik Atak Üzerine
Bazen vücut, bir kıssayı sözcüklerden evvel anlatır. Kalp hızlanır, nefes daralır, göğüs sıkışır. O an, neyin ne olduğunu ayırt edemeyiz; “ölecek miyim?” sorusu bile gerçek gelir. Panik atak, zihnin “şimdi tehlike var” çığlığının, vücut aracılığıyla yankılandığı bir tecrübedir. Ancak her vakit bir tehlike yoktur—sadece bir alarm sisteminin fazla hassas hale gelmiş olması vardır. Elbette bu tecrübesi yaşamış olmak, sizi bozuk, zayıf ya da “aşırı hassas” yapmaz. Bu, insani olanın bir yansımasıdır.
Zihin Kaçmak İster, Vücut Hatırlatır
Panik atağın akabinde sıkça gelen bir niyet vardır: “Bir daha olursa ne yapacağım?” Bu da çoklukla kaçınmaya, denetim arayışına ve vücutla savaşmaya dönüşür. Meğer Kabul ve Kararlılık Terapisi (ACT), bu döngüyle savaşmak yerine, onunla birlikte kalmayı, ona alan açmayı önerir. Zira kaçındıkça büyür; bastırdıkça daha da içeriden seslenir. Tasayla, bir düşman üzere değil; bir ileti taşıyan konuk üzere ilgilenmeyi öğrenebiliriz. O bildiri her vakit net değildir—ama ona yer açmak, zihnin değil, hayatın rehberliğinde ilerlemek demektir.
Bir An’da Kalabilme Cesareti
Panik atağın tesiriyle ömür alanınız daralmış olabilir. Metroya binmemek, yalnız kalamamak, dışarı çıkamamak… Tüm bu kısıtlamaların merkezinde, telaşın gelmesi değil, gelme ihtimalinin yarattığı endişe vardır. ACT, bu ihtimallerle birlikte hareket edebilmeyi, bedellerin doğrultusunda adım atabilmeyi dayanaklar. Panik atağın gelmemesini garanti edemeyiz. Ancak onunla birlikte yürüyebilme cüretini, küçük adımlarla inşa edebiliriz. Zira problem, derdin olmaması değil; onunla birlikte neyin mümkün olabileceğini keşfetmektir.
